Smoorverliefd op de Krook

Ik liep daar al eens binnen om door de ramen te gapen en een koffietje te drinken, maar tot nu vond ik eigenlijk nog geen gat om er eens deftig rond te hangen. En ik durfde ook niet, want mijn laatste boete in de vorige bib was over de 60 euro en ik was zeker dat er een sirene zou afgaan van zodra ik mij op minder dan vijf meter van de uitleenbalie bevond. En dat mijn signalement verspreid was bij het personeel met de boodschap dat ik wel mocht kijken maar niks mocht lenen. Of dat de boekhoudafdeling plots van achter één of ander rek (vermoedelijk dat van de kookboeken) zou springen om mij publiek uit te lachen.

Maar kijk, ik had een paar uur tijd en ik kreeg zonder probleem mijn nieuwe kaart (gokken op hoe lang het gaat duren eer ik mijn tweede kaart mag gaan halen is toegestaan) en dus kon ik eens deftig op mijnen allenen rond snuisteren.

Het was beslist op minder dan een kwartier: ik kom hier wonen. Definitief. Ik wil hier nooit meer buiten. Dat gebouw, die eindeloze rijen goodies, al die voorzieningen om te lezen, te studeren, koffie te lutten, in stilte piano te spelen, te vergaderen … oh boy, oh boy.

Stekezot ben ik van die schermen die ze op het einde van de rijen hebben gehangen en waarop ge allerlei statistiekjes kunt trekken zoals: welke boeken worden in de zomer meest gelezen door vrouwen van 35 tot 45? Ik heb gezeurd, ja! En lezen ze dan andere dingen dan mannen? Ayup! En het interesseert mij niet dat ze graag sokken breien of groensels in bokalen steken, maar ik wil weten welke reisgidsen ze selecteren, kan dat? Ewel ja, bajaat. Die schermen alleen al bieden voldoende entertainment voor een halve dag. Want ge kunt ook een onderwerp selecteren en van daaruit navigeren. Alles over Turkije? We hebben reisgidsen, kookboeken, boeken over sociale geschiedenis, boeken in het Turks of boeken van Turkse auteurs. Ah, Turkse auteurs, dat interesseert u? Ewel, misschien leest ge dan ook graag iets van Syrische auteurs? Of van Libanezen? Of weet ge, ze eten daar veel brood, en daar hebben we ook een heel schap over. Echt jong, voor ge het weet zijn uw vingers een halve centimeter korter van al dat scrollen. Zo wijs!

dav

dav

Bon, en dan doet ge daar dus zo van die vondsten waarvan ge breed staat te grijnzen van contentement dat er mensen zijn die daar boeken over willen schrijven.

Vandaag heb ik overigens een boek mee over koffietafels bij begrafenissen, ik wil maar zeggen…

Toen moest ik nog aan de tafel met gigantische atlassen passeren.

Ge moest mij daar zien staan, met een smile over heel mijn gezicht geplakt. Met mijn vingers (of toch het stuk dat daarvoor nog niet was weggeswipet – ik heb dat moeten opzoeken) voorzichtig die kaften strelend, voorzichtig die grote blaren openvouwen en in volle bewondering naar die meesterwerken staan gapen. Een fundamentalistische gelovige in het aanschijns van zijn god had er geen lap aan.

Dat dat u zo kan overvallen hé, dat geluksgevoel, die tevredenheid, de liefde, zelfs.

Toevallig bestaat ze een jaar, onze prachtbibliotheek. Hiep hiep en nog vele jaren. I love you! Hartjes!

Beesten, bloeddruk en nog meer beesten.

Zaterdagavond: beesten in mijn buik. Zondag naar Poperinge met pillen die beesten onder controle houden, teveel gegeten, paar glazen wijn, enfin, het was een lange terugweg. Deze nacht: beestenbal. Woelen en draaien enal. Om de vijf botten richting badkamer om beesten uit te laten. Bléh.

In plaats van naar goede gewoonte te wachten tot het kalf verdronken is dan deze morgen maar meteen een afspraak gemaakt in het WGC hier om de hoek. Dokter bevestigt beestenfeestje. En spreekt dan de zeer gevreesde woorden “ik zal uw bloeddruk nog eens controleren” uit. Oh boy. Nooit goed nieuws in mijn geval.

Jaren geleden, toen ik nog bij de Vlaamse overheid werkte, kon ik opeens de roltrap niet meer op. Ik geraakte geen stap meer vooruit en moest daar ter plekke blijven zitten. Collega’s haalden er de verpleegster bij die mij uiteindelijk toch naar boven en het rusthok in kreeg (nog eens merci aan die madam, overigens, dat was echt een hele lieve). En mijn bloeddruk mat. En efkes lichtjes in paniek schoot met mijn 18/12 op de teller.

Sindsdien wordt dat wat opgevolgd, maar structureel veranderde er niet zoveel. Betablokkers, dus. Ik heb me daar zeer lang tegen verzet, zeker toen mijn abonnement bij Meneer Pharma werd uitgebreid met antidepressiva en angstremmers. Maar ik kreeg dus elke keer weer onder mijn voeten. Bij elk doktersbezoek, bij elke ziekenhusopname, bij de bakker en de beenhouwer , overal. Ik ben nu sinds een dikke maand maar weer halve pillekes beginnen pakken. Dus dacht ik deze morgen dat het al bij al wel zou meevallen. Maar met 13/10 was de dokter precies nog altijd niet wreed content. Hele pillekes dus, vanaf nu. Waardoor die hele cocktail waarschijnlijk dat eeuwige brandende maagzuur veroorzaakt dat tegenwoordig zowat dagelijkse (en nachtelijke – joy!) kost is. Waardoor er nu ook maagpillekes zijn. Toppie.

Ik weet dat ik aan de fysieke oorzaken al een en ander zou kunnen doen: regelmatiger eten (saaaai), gewicht verliezen (minstens 15 kilo, ik weet het), bij momenten minder drinken. Maar het ene is natuurlijk een gevolg van het andere, en dat andere is en blijft stress. Waar ik nog altijd zeer gevoelig aan blijf, en zeer emotioneel op reageer. Met de onmogelijkheid om deftig te eten, gevolgd door honger die alleen maar met chocolade, kaas en chorizo gestild kan worden. Met dat eerste glas wijn waar ik eigenlijk op zo’n dag niet mag aan beginnen omdat glas twee en drie razendsnel volgen. Met die eeuwige slijpschijf in mijn hoofd die voortdurend aan het beetje zelfvertrouwen dat ik heb schaaft en elk begin aan goede voornemens genadeloos aan stukken rijt, want “gij kunt dat toch niet”.

Mijn lijf wil dat niet meer, en zoekt elke dag nieuwe, interessante manieren om mij dat duidelijk te maken. De sluitspier in mijn slokdarm staakt, mijn onderbenen roepen eczema uit tot de nieuwe wintertrend, allerlei organen steken en wringen en lachen mij uit als ik ze laat controleren want er is helemaal niks aan de hand. In mijn kop paraderen alle waanbeelden ooit verzonnen in lange rijen voorbij. Ge kunt het niet, misschien is uw moeder zonet doodgevallen en als het nu niet is is het later en dan kunt ge maar beter ook direct doodvallen, gij moest al lang ergens in een doos op het stort gaan liggen zijn, het gaat nooit goed komen met u, ge laat nu weeral uw collega’s in de steek. Die beesten zijn veel erger dan diegene waarvoor ik deze morgen nieuwe pillekes heb gekregen.

Gat – Boter

Anderhalf jaar geleden (zo ongeveer) verhuisde ik van de Staf van mijn Departement (wreed wijze collega’s – abstractieniveau waar ik niet goed tegen kon) naar de Dienst Economie om aan een loket te gaan werken. Ondanks het feit dat er geen week voorbij gaat dat ik niet aan mijn stafcollega’s denk (want serieus, azo wijze mensen!) heb ik mij dat nog geen seconde beklaagd.

In mijn verleden bij de Vlaamse Infolijn was ik soms stikjaloers op onze voorlichters, omdat ik dacht dat het pietzakken waren. Jaja, mensen kunnen zagen, en lastig doen. Maar elke dag gingen (en gaan, hoop ik) die mensen naar huis met het idee dat ze mensen geholpen hebben, echt geholpen hebben. Dat die mensen inhaken en denken: oh fuck, die overheid, die weet toch echt wel wat ze doet, en ze is menselijk, en fair, ook voor wie niet bovenaan de lader staat.

Toen ik bij Stad Gent solliciteerde zat dat zo hard in mijn gedachten: ik ga mijn stad vertegenwoordigen, ik ga mensen overtuigen van het feit dat mijn stad absoluut de meest wijze plek in dit land is (it is, trust me!). Ik val nog liever dood dan de gebeeldhouwde ambtenaar te zijn want ik ga aan elke mens die langskomt uitleggen waarom dingen zijn zoals ze zijn, en als dat eigenlijk niet ok is ga ik dat signaleren om er iets anders van te maken. Ik doe dat nu al ruim vijf jaar. Het maakt mij gelukkiger dan ik kan zeggen.

En nu zit ik daar dus, aan mijn loket. Elke dag passeren er mensen met vragen en problemen en ambities. En elke dag heb ik het genoegen om daarmee te praten. Te zoeken naar oplossingen. Uit te leggen waarom ze ongelijk hebben, soms. Gent te verdedigen als een faire plek (it is). Linken te leggen met partners. Freewheelen over wat mogelijk is.

Ik heb een job uit de duizend, op mijn lijf geschreven. Niet zelden kom ik ‘s avonds thuis en voel ik me compleet uitgeperst. Op. Leeg. Niet meer in staat om zelfs maar een vuil bord in de vaatwasser te steken wegens gewoon compleet leeg gemolken. Maar dan kom ik de volgende dag op kantoor en dan ligt daar dat nagelnieuw tapijt van loyale collega’s en verwachtende klanten. En dan gaan we er opnieuw voor. En dan besef ik elke dag opnieuw wat voor een schijtige pietzak ik ben: geweldige baas (bij de Stad is dit mijn derde geweldige baas, en ik ben daar niet lichtjes dankbaar voor), fantastische collega’s die altijd en overal voor elkaar inspringen (merci A, E, A en F) … wat een leven. Speekmedalje voor u allen. I love you.

 

 

 

15.000

Een vriend viert op Facebook dat hij precies een jaar geleden stopte met roken. Dikke duim, zeer welgemeende dikke duim. En een ingeving: als ik dat nu eens tegoei opzocht en uitrekende?

• Stopdatum: 7 oktober 2009. Vandaag is dat 3.375 dagen geleden
• Rookvolume: gemiddeld een pakske per dag. Ja, kweetet!
• Er was een paar maanden herval in 2016, maar na mijn longen effectief uitgekotst te hebben in Istanbul is de goesting serieus verdampt.
• Ik heb met een vlieg in mijn oog af en toe gezondigd op mijn principes, maar dat is niet verwonderlijk want ik zondig tegen al mijn principes en bij wijlen is dat zelfs een aanrader.
• Laat ons voor’t gemak uitgaan van 3.000 rookvrije dagen
• Gemiddelde kostprijs van een pakske voor die hele periode: 5 euro, ergens?

Dat is dus een auto. Of vijf wreed schone reizen. Maar vooral opluchting, en frisse lucht, en geen halfjaarlijkse keelontsteking meer. Van mij moet ge niet, echt niet. Maar zo content dat ik ben. En zo fier op mijn eigen. Ha!

Geboden voor 2018

• Zie uzelf liever dan vorig jaar. Ge moogt.
• Vergeet niet op tijd en stond iets zots te doen. Dat staat u, zottigheid.
• Trek u iets aan van de wereld rond u. Wees genen beuzak. Laat uw hart spreken. Doe iets aan de onrechtvaardigheid rondom u en weiger u erbij neer te leggen. Kuis uw ziel en uw enthousiasme eens deftig af en laat het blinken. Want dat is besmettelijk.
• Ga wandelen. Veel wandelen. Als ge hier passeert zijt ge welgekomen voor een tas koffie of – met wat geluk – iets dat sebiet uit de oven gaat komen.
• Reis. Zoveel ge kunt. Liefst niet te dikwijls met de vlieger want dat is niet zo goed voor het milieu.
• Zeg goeiendag. Aan zoveel mogelijk mensen, zelfs als ge viesgezind zijt. Vooral als ge viesgezind zijt, eigenlijk. Niks dat uw dag zo rap goed maakt als een vriendelijke goeiendag terug.
• Buy Local, zoveel ge kunt. Ik moet daar geen tekeningske bij maken. Al die mensen bepalen mee de smoel van de stad, en ge moogt hen daar wel ne keer dankbaar voor zijn.
• Kom af. Ik mis u. Zie dat ge honger hebt. Ge kent mij.

Voor iedereen een mooi, gezond en rechtvaardig jaar.

Luxemburg, begot

Het moet niet altijd exotisch zijn, denkt een mens dan. Achteraf blijkt dat ik in de voetsporen van mijn grootouders ben getreden: Vianden, Trier, Luxemburg-Stad. Ik weet ook weer direct waarom ik daar niet eerder ben geweest: ‘t is ok, maar het blijft een afgezwakte versie. Ja, dat dal in Vianden is wel niet mis, maar er zijn betere dals. Ok, Trier is gezellig, maar als het op oude stadjes aankomt kan ik uw wel betere dingen aanraden (Gent, bvb). Namen (tussenstop) is ooit schoon geweest en doet duidelijk pogingen om weer schoon te worden, maar je struikelt er over de (*witte*) bedelaars en dat geeft toch te denken. Luxemburg-stad stinkt dan weer naar het geld van zodra je binnen rijdt, maar is met uitzondering van de oude benedenstad eigenlijk gene vetten.

Los daarvan, het was me om de rust te doen. Uitgebreid ontbijten. Frisse lucht. Beetje rondrijden. Steak met frieten en pizza. Goedkope booze in de winkels. Gewoon niets moeten en u niet zot lopen in een grote stad. En daar voldeed het perfect aan. Beetje ouderwets maar proper hotel. Ontbijtbuffet met genoeg en meer dan dat vanalles. Een kasteel dat helaas werd gerestaureerd toen restauratie van kastelen nog niet aan de huidige standaard voldeed, maar dat wel indrukwekkend was. Menukaarten uit de jaren 70. Decors uit de jaren ’80. Eén wijs café in een oude cinema, inclusief Tom en Jerry en Chaplin.

Droomvakantie? Van geen kanten. Geslaagde uitstap? Ge moogt gerust zijn!

---

sdr

dav

sdr

dav

dav

Dat ge al twee uur tegen uzelf aan het zeggen zijt dat ge moet gaan slapen maar dat ge ook wel wreed content zijt.

De Maalox is op. En ik ben al de hele vooravond aan het grazen omdat stoppen met eten onpasselijkheid veroorzaakt. Liggen is straks geen optie. Fuckerdefuck, eigenlijk.

Twee weken rust deden deugd. De aanhoudende spanning is wat uit mijn lijf. Ik sta niet meer te trillen op mijn benen en ik heb zelfs al met mijn fiets gereden zonder er af te vallen. Punten voor mijzelf dus. Ik ben wel nog niet thuis. Moe jong! Maar echt steendood. Voor deze week is de batterij alvast op. Ik heb mezelf beloofd dat niet erg te vinden. Het ging. Ik heb niemand voor niets uitgescholden. Ik zat daarnet in de zetel keihard luidop te schateren bij een aflevering van Have I Got News For You. Ik deed onnozel. Ik bakte brood dat – zo zei de ontvanger – naar de herfst smaakte. ik vind dat een wreed schoon compliment en ik ben daar echt content mee.

Nu een weekje verlof. Inclusief iets met een sauna en veel verse lucht in Luxemburg. En feestjes enal. Komt goed, komt goed. En nu ga ik een emmer zoeken, om naast mijn bed te zetten. En hopen dat rechtop slapen ook lukt.

Waarom uw sleutels vergeten goed nieuws kan zijn

Ik modder al anderhalve week wat aan, maar stilaan gaat het de goede richting uit. Ik heb besloten dat het om een accident de parcours gaat, beetje teveel van alles en de rekening die daar op volgt.

Slaap zal u redden, en sinds het optrekken van mijn aandeel in de pharma-industrie (waar ik een grote fan van ben) haal ik – dutjes meegeteld- een uur of 14 per etmaal. Ik kom weinig buiten, maar gisteren was een toppertje: een uur of twee in de zon in de tuin van goede vrienden, een glas rosé, een goeie babbel, een schattige hond, de zon door de bomen. Goeie vrienden maken uw leven zoveel mooier.

En dan: na de deugddoende babbel met de fiets terug naar huis, en vaststellen dat ge voor het eerst in meer dan elf jaar uw voordeursleutel vergeten zijt. En opgelucht adem halen. Want normaal vertrekt ge in al uw dwangneuroses nooit zonder minstens vijf keer te checken of ge uw sleutels wel bij hebt. Als in: met de sleutels in uw hand de deur niet durven dichttrekken want ge zult uw sleutels vergeten hebben.

Gelukkig stond het schuifraam achteraan open want het huis rook naar gebakken zalm. Gelukkig waren de buren thuis en trotseerde de buurman de kruisspinnen door over het muurtje te wippen en – zo attent – de voordeur te openen en daar een schoen tussen te steken zodat ze niet kon dichtslaan terwijl ik het tekenwerk van de kleine O. aan het bewonderen was.

Ik stel vast dat ik mij geen moment heb opgefokt. Ik stel vast dat ik voor het eerst in jaren niet in complete paniek mijn voordeur heb dichtgetrokken. Ik stel vast dat dat vooruitgang is. Ik ben daar wreed content mee, ik.

En opeens was het prijs

Vorige week gigantisch uitschieten tegen iemand die dat niet verdiende. Drie keer te horen krijgen dat ge moet kalmeren want “ge zijt onophoudelijk aan het tateren”. Opeens in paniek naar uw gsm kijken omdat iemand belt en ge zelfs niet meer durfde te kijken wie het is. Drie vuile borden die een berg lijken en na een week nog op het aanrecht staan te stinken. Uzelf moeten forceren om uw haar te wassen wegens “geen goesting”. Een slokdarm die aanvoelt alsof ze vuurwerk hebben aangestoken in uw keel. Hartkloppingen. Angst. Slapeloosheid.

Vrijdag dan toch de moed gevonden voor een gesprek met de dokter. Over die reflux, en een zere knie. Om uiteindelijk trillend als een espenblad buiten te komen met een voorschrift van meer van hetzelfde maar dan dubbel zoveel. En een week rust.I k slaap nu minstens 12 uur per dag. De medicatie houdt de kelderdeur naar mijn beest op slot. Ik kan al een slok fruitsap drinken zonder dat de tranen in mijn ogen springen van de zeer. Buiten komen is nog niet evident, maar ik begin stilaan moe te worden van mijn zetel in de hoek dus dat komt er ook wel weer van.

Net op tijd aan de noodrem getrokken, denk ik. Maar ook wel: wanneer gaat die zever ooit eens over? Man, ik ben het soms zo beu van mij te zijn.

Het recept dat mij bijna op mijn knieën kreeg – Rundstong in Madeirasaus

Ik weet het, het ziet er niet smakelijk uit. Maar ik wou het zo graag eens zelf proberen. Koeientong is een familietraditie. De eerste 20 jaar van mijn leven schoof de hele familie op nieuwjaarsdag aan in het café van mijn overgrootmoeder. De eerste klanten van het jaar werden vakkundig buiten geborsteld, de planken werden op de schragen gemikt, de tafel werd gedekt met gesteven tafellakens en het beste servies. Koeientong en kroketten, en een ijstaart. Na de laatste hap werd alles in ijltempo afgeruimd, want de volgende lading stamgasten stond al aan de deur.

Ik weet al lang dat daar veel werk aan is, maar dat zeggen ze van vol-au-vent ook en ik vind dat al bij al nogal meevallen. Maar deze keer moet ik toch bekennen dat ik het op het einde wel een beetje ferm beu aan het geraken was. Koken in zout water, afspoelen, koken in bouillon (dik vier uur aan een stuk), emmers groensels kuisen, champignons laten aanbranden …

Ik denk dat het gelukt is. De smaak van mijn saus trekt toch al redelijk op wat ik me herinner. Ik ga morgen nieuwe champignons halen. En heel veel cornichongskes in stukjes snijden. Want dat moet daar in van mij. ‘t Zal wel yummie zijn, maar ‘t is gelijk toch niet voor elke dag.

dav

dav