De eerste ochtend in Frankrijk strompel ik half verdoofd de badkamer in en maak ik in het halfduister (het kan ook zijn dat mijn ogen nog vol prut zaten) kennis met Freddy de Spinduizendpoot . Ik ben al niet wreed stekezot van alles dat meer dan vier poten heeft, maar Freddy zit met al zijn gewriemel in een aparte categorie. Mijn maag keert om en ik stel me al voor dat hij en zijn vriendjes in de nacht in mijn bed komen logeren enal, maar bon, ik ben op den buuten, dus een beetje beesterij zal er hier wel gewoon bijhoren zeker?
Na wat info over Freddy gevonden te hebben, stel ik vast dat Freddy een expert is in spinnen eten en sluit ik een deal met hem af: “ik ga u vangen in een lege koekskesdoos en ik ga u netjes buiten zetten en zo blijven we vriendjes”. Het moet zijn dat Freddy geen schoon Vlaams verstaat, want ‘s anderendaags zit hij alweer in dat bad. Met iets meer routine vis ik hem voor een twee keer op en sluit een bijkomende deal (in’t Frans, deze keer): ” ge moogt over anderhalve week terug binnen”. Bon, hij lijkt daarmee akkoord te gaan, want de rest van ons verblijf: geen Freddy meer te zien.
De dag van ons vertrek doen we ‘s morgens een toerke in het huis: opruimen, nog een dweilke slaan, badkamer kuisen, ge kent dat: alles spic en span om de sleutel terug over te dragen aan de eigenares. Vriendelijke madam, babbeltje, beetje kletsen, ze doet haar ronde en is content. En opeens ziet ze in het bad: Freddy!! Ze pakt hem zo snel als de wind op met een vel wc-papier en knijpt hem plat. Arme Freddy kwam een uurtje te vroeg naar huis.
Ik voel mij nu wel een beetje schuldig.
Licht Geschift 