Het droevige verhaal van Freddy

De eerste ochtend in Frankrijk strompel ik half verdoofd de badkamer in en maak ik in het halfduister (het kan ook zijn dat mijn ogen nog vol prut zaten) kennis met Freddy de Spinduizendpoot . Ik ben al niet wreed stekezot van alles dat meer dan vier poten heeft, maar Freddy zit met al zijn gewriemel in een aparte categorie. Mijn maag keert om en ik stel me al voor dat hij en zijn vriendjes in de nacht in mijn bed komen logeren enal, maar bon, ik ben op den buuten, dus een beetje beesterij zal er hier wel gewoon bijhoren zeker?

Na wat info over Freddy gevonden te hebben, stel ik vast dat Freddy een expert is in spinnen eten en sluit ik een deal met hem af: “ik ga u vangen in een lege koekskesdoos en ik ga u netjes buiten zetten en zo blijven we vriendjes”. Het moet zijn dat Freddy geen schoon Vlaams verstaat, want ‘s anderendaags zit hij alweer in dat bad. Met iets meer routine vis ik hem voor een twee keer op en sluit een bijkomende deal (in’t Frans, deze keer): ” ge moogt over anderhalve week terug binnen”. Bon, hij lijkt daarmee akkoord te gaan, want de rest van ons verblijf: geen Freddy meer te zien.

De dag van ons vertrek doen we ‘s morgens een toerke in het huis: opruimen, nog een dweilke slaan, badkamer kuisen, ge kent dat: alles spic en span om de sleutel terug over te dragen aan de eigenares. Vriendelijke madam, babbeltje, beetje kletsen, ze doet haar ronde en is content. En opeens ziet ze in het bad: Freddy!! Ze pakt hem zo snel als de wind op met een vel wc-papier en knijpt hem plat. Arme Freddy kwam een uurtje te vroeg naar huis.

Ik voel mij nu wel een beetje schuldig.

 

 

Posted in Congé, Reizen, Tleven | Tagged , , | Leave a comment

Monster

Dit is hoe de dagen lopen. Ik ga naar het werk, hou min of meer stand, kom thuis, zak in elkaar. Rugpijn van in mijn zetel te hangen. De properste keuken die ik ooit heb gehad, want er wordt niet meer gekookt. Leegte. Stilte.

Van zodra het kan kruip in in mijn bed. Slapen is vergeten. Slapen is niet bestaan. Ik kom zo goed als niet meer buiten, heb nog liever honger dan dat ik me naar de winkel sleep. Alles is leegte. Niemand belt aan, niemand spreekt af, niemand. Ik heb me wel vaker alleen gevoeld, maar dit is bizar. En ik kan het nog steeds niet erg vinden.

Het is wat je verdient, trut. Waarom zouden ze ook, al die zogenaamde vrienden die al lang hebben geroken hoe niets je bent. Een paar dagen geleden was er een dansfeestje in de buurt waar ik eigenlijk wel zin inhad. Maar ik zag mezelf daar al compleet belachelijk zijn, wanhopig proberend om de leegte te verdrijven. Met een paar glazen op misschien nog wel trachtend dit walgelijke lichaam te bewegen. Ik werd spuugmisselijk van dat beeld. Bleef thuis. Sliep.

Slapen om niet na te denken. Het is zelf niet eens zo dat ik erover wil klagen. Het is gewoon wat het is. 47, en alleen. Voorbij het punt waarop het me eigenlijk veel kan schelen.

Ik wen stilaan aan de stille dagen. Verwacht niets. Geen berichten, geen boodschappen, geen uitnodigingen. Uren aan elkaar rijgen tot de wekker gaat, me door de dag hijsen, instorten, slapen, opnieuw beginnen. Ik begin het af en toe zelfs geestig te vinden.

Mijn monster en ik, goede vrienden op de sofa. Ik sla mijn armen om zijn nek in de hoop hem te sussen. Ik geef hem onbeperkt gelijk. Hij is mijn trouwste kameraad. Hij is de enige die me nooit in de steek zal laten. Ik haat hem, maar ik zie hem graag. Het is wat het is.

Posted in Zwartgallig gezaag | Tagged , | 1 Comment

Niets

Als al uw professionele mensen het zeggen moet het wel waar zijn: er is een probleem met zingeving. Er is er namelijk geen. Niet in geloof (spaar mij daar van), niet in gezin (heb ik niet), niet in familierituelen (zijn er amper), niet in sociaal engagement (durf ik niet), niet in een hobby (heb ik niet).

Wat rest is leegte. Meestal deugddoende leegte, daar niet van. Als uw kinders bleiren ben ik blij dat ik er geen heb. Als ik op straat koppels zie ruzie maken ben ik blij dat ik mij daar niet mee moet bezig houden. Als ik verhalen hoor van hoe broers en zussen elkaar het leven zuur maken ben ik blij dat ik alleen ben. Na een drukke dag op het werk ben ik meestal dolgelukkig dat ik op mijn eiland kan kruipen. Alleen. Bij mezelf. Waar niets of niemand mij kan raken. Waar niets of niemand mij raakt. En dat is het probleem.

Ik lijk steeds meer afstand van de dingen te nemen. Materieel is dat al een hele tijd bezig: opruimen, weggeven, weggooien. Maar ook emotioneel is dat realiteit. Oprechte connecties aangaan met anderen is lastig, ze onderhouden onmogelijk. Steeds verder afdrijvend, me steeds meer afvragend waarom eigenlijk? Waarom mag ik niet gewoon in mijn kartonnen doos kruipen, deksel dicht, tape errond, kelderberging (niet mijn kelder, daar wonen nog steeds griezelige beesten), weg ermee.

Het zou allemaal zo triestig zijn als ik het nog de moeite zou vinden om triestig van te worden. Niet echt, eigenlijk. Ik stel vast, dat is alles. Het ideaal is steeds opnieuw hetzelfde: leegte, stilte, niemand die nog iets van mij verwacht, niemand om teleur te stellen, niemand om verdriet te doen.

Wat maakt jou enthousiast? Waar krijg je energie van? Wat zou je graag willen doen? De professionele mensen stellen de juiste vragen, maar het enige antwoord dat ik kan verzinnen is: niets.  Helemaal niets.

Posted in Tleven, Zwartgallig gezaag | Tagged , | 5 Comments

Parijs, nog eens, en hoe ik graag eens iemands kinderen leen.

Dat was dus weer veel te lang geleden, Parijs. Bij mij is “te lang” langer dan een jaar. En hoe vaker ik ga, hoe korter “te lang” wordt. Zo stekezot van deze stad, zo verliefd op haar straten, zo compleet verhangen aan haar terrasjes en kelners en bakkers en musea en koffiekoeken en voetpaden waar ge uw enkels verstuikt en haar inwoners die onverstoorbaar tussen de voze toeristen laveren. Gent is mijn grote liefde, maar Parijs is mijn minnaar.

Met deze keer als extra: mijn oudste metekind. Met nieuwjaar een buis voor Frans. En ik vond dat niet kunnen. En dus moest hij, voor straf!, mee met mij naar Parijs. Ah ja, ik ben extreem hardvochtig. De meter from hell, that’s me.

Het metekind is nogal gesloten, en communiceert – puber zijnde – vooral met rologen. Maar ik dacht dat dat wel zou klikken want ik ben zelf soms gewoon een puber en hij krijgt thuis al een degelijke opvoeding en ik moet mij dat dus niet aantrekken en ik kan hem gewoon genadeloos in de watten leggen. Het helpt ook dat ik gewoon ben om tijd alleen door te brengen, en dat ik dat dus niet erg vind dat hij in de buurt van gratis wifi in het niets verdwijnt.

We gingen met de bus en ik kan u dat aanraden als ge vroeg genoeg zijt. Ok, het duurt wat langer (ongeveer 4 uur) maar het zet u af in Bercy, het kost geen zak, en het is denk ik zo eco als iet. Dat “iet” kunt ge trouwens nog afkopen om het CO-neutraal te maken voor de ronde som van 2 euro of zo. Om maar te zeggen. Ge stapt op aan de Dampoort en ge brengt (ik zeg het maar want ik gokte op een tussenstop) een lege blaas en een zak met eten en drinken mee. De heenreis was wat duurder, maar de terugreis was belachelijk goedkoop (22 euro of zo, voor twee). Met een volle bus betekent dat een degelijk loon voor de chauffeur en winst voor de firma. Joepie.

Maar bon, ik had dus een klein flatje gehuurd en dat was een beetje very basic en niet wreed sexy en ik zou liever niet meer iets huren dat alleen daarvoor bestemd is want ik ben me bewust van wat ABNB doet voor de wooncrisis in deze steden. Volgende keer zou ik kieskeuriger zijn. Los daarvan, beneden was een dingske waar ze gloeiend hete croissants serveerden, met zoute boter, of course.

En voor de rest was het vooral Parijs voor beginners. Met bootjes en Eifeltorens en Louvrezalen.

Maar vooral was het funtime met het metekind. Zijn mama en ik zijn deze maand 25 jaar vrienden. Hij was een paar uur oud toen ik hem in mijn armen hield en in elkaar klapte van het besef dat ik hem doodgraag zag, maar dat ik nooit mama zou worden. Niet omdat het niet kon, maar omdat ik dat zo beslist had. En sindsdien is hij één van mijn oogappels (samen met het andere metekind, en de kinderen van mijn buren) en nu was gewoon ons moment. Hij was geweldig. Hij dronk de stad. Hij lustte alles wat op tafel kwam. Hij verdween in zijn smartphone zoals elke degelijke puber. Hij zei niet veel, maar zoveel meer dan anders. En toen de mama hem daarnet kwam ophalen en ik suggereerde dat wij ook eens samen zouden moeten gaan, kwam er zo snel als de wind “ik ga mee!”.

Ik denk dat mij dat afgaat, meter zijn :-).

Posted in Familie en vrienden, Reizen | Tagged , , , | 1 Comment

Dingen die nooooit gebeuren bij private bedrijven en zelfstandigen

Een offerte komt NOOIT pas na zes maanden, of helemaal niet.
Een afspraak met een stielman is ALTIJD klokvast op de afgesproken datum
Werknemers in bedrijven drinken vanzeleven eens geen kop koffie met collega’s, laat staan dat ze eens over de kinders kletsen.
Werkelijk elk bedrijf heeft een schitterde website die nooit plat ligt en waar je altijd snel de correcte informatie op kan vinden.
Elke seconde van de dag wordt optimaal benut. Altijd. Overal.
Werknemers staan nooit een uur aan een stuk niets te doen omdat de boel slecht georganiseerd is.
Elke werknemer is ALTIJD vriendelijk, beleefd en correct
Er is absoluut nooit sprake van overbodige regeltjes en papiertjes, bedrijven doen daar NIET aan mee.
Er is vanzelfsprekend nooit sprake van belangenvermening, machtsmisbruik of oneerlijkheid.
Alles is altijd correct gepland en wordt stipt en foutloos uitgevoerd
Werknemers klagen dus nooit over misstanden in hun bedrijf, want die zijn gewoon compleet onbestaande.
De dingen gaan nooit traag vooruit
Bedrijven willen alleen regels als ze voor iedereen gelden, nooit als ze alleen in het belang van de eigen onderneming zijn, tegen het belang van andere bedrijven in.

Dat is toch compleet van de pot gerukt? Ewel, dat is bij ons ook zo.

Ik wil maar zeggen: ik ben dat zo moe. Tuurlijk is dat niet waar. Tuurlijk doen bijna alle mensen hun uiterste best. En daar reken ik ook ambtenaren bij. Wij zijn niet anders. En ik ben dat eeuwige gezaag eigenlijk grondig beu.

Ik ben het beu van als lamme profiteur te worden afgeschilderd. Dat ben ik niet. Dat zie ik in mijn directe omgeving ook niet bij collega’s. En dat zie ik ook niet bij de talrijke zelfstandigen die ik elke dag over de vloer krijg. Ambitie, goesting, enthousiasme. En soms loopt er eens iets fout. Zoals overal. Ik zet de volledige private sector toch ook niet weg als incompetente valsspelers? Dat is toch te zot voor woorden? Waarom mag dat dan wel als het over ambtenaren gaat?

Ik ben trots op mijn job, mijn werkgever en mijn collega’s. Ik zie ook waar dingen beter kunnen, en daar ga ik dan mee aan de slag. We vereenvoudigen procedures waar dat mogelijk is en leggen mensen uit waarom ze soms inderdaad hun goesting niet krijgen. In 99% van de gevallen begrijpen mensen dat zeer goed en begrijpen ze ook waarom. Dat zijn de dagen waarop ik nog trotser ben. Als ik met een (terecht) malcontente mens een gesprek kan hebben waarbij je alternatieven kan bespreken, of rustig kan uitleggen waarom iets echt niet kan en die mens dat begrijpt en we samen op zoek gaat naar wat wel mogelijk is.

Ik ben blij met de vele ondernemers die hun uiterste best doen om geld te verdienen, dingen te maken, mensen werk te geven, of gewoon geniaal te zijn. Naar veel van die mensen kijk ik echt op. ‘t Is maar dat ge mij geen zelfstandigen-haat in mijn schoenen schuift, want ik heb daar hoegenaamd geen last van. Ik ben het alleen zo kotsbeu, zo kotsbeu…

Posted in Uncategorized | Leave a comment

Ik mocht nog eens opleiding volgen, en ik ben wreed content

Ik heb een baas, en ‘t is een goeie. Ik heb sinds ik bij de Stad werk eigenlijk alleen maar goeie bazen gehad, eigenlijk, maar bon: ik ben dus een gelukzak (of een hele goeie werknemer, dat kan ook).

In elk geval volgde een collega onlangs “Stress & Burnout. Preventie en aanpak d.m.v. Selfcoaching” en die zei daar iets over tegen mijn baas en mijn baas kent mij goed en opperde voorzichtig dat mij dat ook kon interesseren. Maar dat ik niet moest. Maar dat ik mocht.

Nu moet ge weten dat ik zo’n konijn ben dat meestal ontzettend enthousiast in het gat springt. Van ooh en aaah en we zouden dit en we kunnen dat! En ik ga dat ALLEMAAL voor u oplossen! Tegelijkertijd met nog HONDERD andere dingen die ook interessant zijn! En dan nog een beetje! Mijn baas trekt dan zo’n beetje met haar wenkbrauwen en in het begin wist ik gelijk nog niet zo goed wat dat wou zeggen, maar nu wel: “Miss Geschift, dimmen! Ge gaat verzuipen. Ge gaat u slecht voelen omdat ge dat niet kunt waarmaken. Ge gaat u te pletter lopen. En kijk, er is een opleiding en misschien is dat wel iets voor u. Maar ge moet niet hé, ge moogt”

Nu moet ge ook weten dat ik een paar jaar geleden, toen ik echt op de bodem van mijn diepste put zat en maandenlang in mijn zetel kampeerde in een schijtbruine fleece peignoir, eens met een rozijn gevochten heb. En dat ik sindsdien geen enkele poging heb ondernomen om nog eens iets dergelijk te proberen. Teveel schrik van mijn eigen.

Maar bon, zoals het nu gaat, gaat het niet. En dus schreef ik mij in. Vier halve dagen, en ik was vastbesloten om er iets van te maken. Vandaag was de eerste les en dat was echt wel wijs. Dingen die ge eigenlijk wel weet maar die ge af en toe eens op een rijtje moet zetten. En ook wel nieuwe inzichten. Over hoe kapot ge gaat als uw hoofd 90% van de tijd in de hoogste staat van paraatheid staat. En over hoe ingrijpend dat is. Het helpt uw slaap om zeep, bijvoorbeeld, en het laat u niet toe om iets te overdenken. En hoe slaapgebrek vanalles kapot maakt.

Vandaag reed ik per zeer absoluut hoge uitzondering met de auto naar het werk, om daarna naar de opleiding te rijden. Niet voor de leute, maar omdat ik vlak na de opleiding ergens moest zijn en ik echt te weinig tijd had om op een tram te wachten. En nee, de fiets was geen optie wegens personenvervoer en mijn moeder past niet op mijn staantje. In mijn wereld betekent dat een slapeloze nacht op voorhand. Want zou ik niet beter mijn auto aan de bushalte zetten en dan over de middag ophalen? Want ik ga vanzelfsprekend geen parking vinden in de buurt van het werk, zelfs niet als ik daar 100 euro voor wil betalen. Of ik ga minstens drie fietsers omver rijden en dat gaat MIJN SCHULD zijn. En dan ga ik moeten weglopen uit de vergadering want de afstand tussen werk en opleiding is een miljoen kilometers terwijl elke bus in Gent voor mijn neus gaat rijden en iemand manueel expres voor mij alle lichten op rood zet en ik moet dus minstens een uur rekenen voor die drie kilometer want anders ga ik te laat zijn en al direct de rare van de groep uithangen. En na de opleiding gaat het nog erger zijn, want dan gaan ook duusdmiljoen auto’s er voor zorgen dat ik geen millimeter vooruit ga geraken enzovoort enzovoort. Zo was ik dus bezig toen de lesgever ons een Powernap-oefening liet uitvoeren. Iets met spieren spannen en loslaten, maar vooral met dat voortdurend gezoem in mijn kop stilleggen. En dat lukte, voor de volle 100%.

Na de les ben ik in mijn auto gestapt en heb ik de halve stadsring getrotseerd. De zon scheen en de BMW’s deden alsof ze Mazda’s waren. De lichten waren groen en rood en groen en rood en niemand ging bovenop zijn claxon zitten, ook niet aan de omleiding. De voetgangers deden normaal en de fietsers hielden hun manieren. Ik stond op minder dan een kwartier waar ik moest zijn, zonder compleet te flippen op het idee dat ik daar natuurlijk geen parking zou vinden. Ik parkeerde als een pro. De mama was vrolijk en goedgezind. We gingen eten bij Castor en Pollux (zo’n lieve mensen, en zo lekker eten!), kletsten wat bij, maakten plannen voor een zomers weekend.

Ik voel me goed, nu, ontspannen, op mijn gemak, blij zonder compleet uitbundig te zijn. Als de volgende drie sessies ook van dat zijn, dan heeft mijn baas mij net naar de beste opleiding ever gestuurd. Merci, baas.

Posted in #geluk, Gent, Werk | Tagged , | Leave a comment

Zomaar een zaterdag.

Ik was eens een held en schreef een hele lange mail. Vol woorden die me al meer dan twintig jaar uit mijn slaap hielden. Dat deed zeer, want ze waren natuurlijk graag gebleven waar ze zaten, al was het maar om mij te kloten.

Maar ik was ze beu en ik joeg ze weg en opeens gebeurden er kleine mirakels. Opeens werden er afspraken gemaakt. Eerst wat aarzelend, maar daarna steeds overtuigender: het was gewoon tijd om elkaar terug te vinden.

Ik haalde je af in het station, en voor het eerst in al de tijd stond ik niet stijf van de stress. De zon scheen en we namen de tram en wandelden door de stad. Ik toonde je mijn favoriete boekenwinkel en ik zag op je gezicht waar ik mijn liefde voor lectuur vandaan heb gehaald. We liepen langs de winkelstraten, dronken koffie op een terrasje. We lachten en we praatten en opeens was het alsof dat grote gat er nooit geweest was. We lachten om dezelfde dingen, luidop en met glimmende ogen. We aten samen en we kletsten honderduit. Het ging steeds vanzelfver. En toen kwamen de verhalen over vroeger. Over hoe ik als kind mijn overgrootmoeder vol enthousiasme mijn boek over “waar komen de kindjes vandaan” in handen stopte met het dwingende verzoek om voor te lezen. Wat ze zonder verpinken deed. Over je ouders die ik goed heb gekend maar waar ik amper iets van weet. Dat ze van Brussel waren, wat verklaart waarom zoeken in de doopregisters van jouw en mijn geboortestad niets opleverde. Dat ze daar volop genoten van het rijke cultuurleven van die stad, voor ze voor de tweede keer in hun leven een oorlog over zich heen kregen.

Ik klamp me vast aan je woorden en verdrink er in. Een heel leven dat ik dreigde kwijt te geraken, en nu ligt het hier op de tafel tussen ons in. Ik voel me verbonden met een familie die ik verloren waande, een familie die ik ook na bijna dertig jaar nog hard kan missen, al was het maar omdat ik er zo weinig van heb.

“Het was een hele fijne dag”, zei je toen je wegging. En ik vond dat ook. Een hele fijne dag. Een gewone zonnige dag. Een dag waarnaar ik zo hard heb verlangd. We maakten meteen een afspraak voor de volgende. Ik denk dat het goed gaat komen. Love you x

Posted in #geluk, Familie en vrienden, Gent | Tagged | 1 Comment

Nachtmerries – ‘t zijn hormonen, peis ik

Om u even een beeld te schetsen van wat voor voze beesten er om de zoveel weken in mijn kop komen logeren:

We reden met een auto door veel te smalle straten en konden niet meer vooruit door een stilstaande vrachtwagen. En achter ons kwam het water naar boven en het spoelde alles weg. Het overspoelde de huizen en de kerken en de mensen en iedereen verdronk. Het water zat vol met papierpulp, en wie niet verdronk stikte in de smurrie. We renden naar boven en eindigden in een restaurant waar je ruzie maakte met de uitbater en we renden verder want er was geen geld voor de rekening van 15.000 euro. We doken in een kamer met een hoop vuile matrassen op de grond, en je sloeg de lakens open en vroeg me om bij je te kruipen en ik zat als verlamd naar je te staren. Ik kon je maar niet duidelijk maken hoe bang ik was. Je stuurde me buiten, op zoek naar je auto. En ik moest op blote voeten door de wegtrekkende smurrie, ondergronds, steeds dieper en steeds donkerder en je auto was onherkenbaar, eigenlijk alleen nog een skelet vol papierpulp en ik durfde niet meer naar boven want je zou me haten als ik je vertelde wat ik gezien had.

Vandaag probeer ik al de hele dag om mijn hoofd terug op zijn plaats te krijgen, maar het lukt me niet. Nachtmerries zijn het ergste. Vooral dit soort verlammende dromen. Het helpt niet dat ik deze middag nog drie uur geslapen heb en er nog een nieuwe laag nachtmerries heb over geschilderd. Dit keer waren het wezens die elkaar aflosten als koninginnen van een slot. Ik zag de eerste geboren worden uit een draak en de tweede uit een soort ruimtetoestel dat zwart en gigantisch dreigde me te verpletteren tussen zijn metalen behuizing en de muur achter me. Het was angstaanjagend, maar uiteindelijk kwam ze. Ze was klein, nog geen halve meter groot en had een donkere vlecht. Toen ik haar optilde werd ze groen, en glibberig, en leek ze op een gladgeschoren rups. Ze krioelde in mijn armen, gleed in mijn nek, was walgelijk aanhankelijkheid en ik wou haar kwijt maar ze beleef kleven …. enfin, ik zeg het maar: ik kan erg heftig dromen.

Hormonen, denk ik. En een hoofd dat niet goed zit. Morgen beter.

Posted in Zwartgallig gezaag | Tagged , | Leave a comment

Life is all about the bubbles: Reims

Weet ge wat dat is met mij en Frankrijk? Het plakt zo vol van de herinneringen dat ik daar niet meer echt objectief naar kan kijken. Zot van Parijs ben ik, en van Bretagne. Van die rechte Nationals die lange linten trekken over de heuvels in het binnenland. Van de graanvelden en de verkruimelende dorpen waar niets ooit verandert. En daarmee ligt het grootste probleem meteen op tafel. Het land lijkt verstorven, suf door het vasthouden aan tradities die al lang een afstofbeurt hadden kunnen gebruiken. En Reims is daar een levend voorbeeld van.

Dezelfde ruimtelijk rotzooi van grote centres commercial vol spuuglelijke hypermarkten en steakhouses, van rondpunt naar rondpunt aan elkaar geplakt. Opgevolgd door een ring van lelijke flatgebouwen waar het plebs dat voor onwaarschijnlijke minimumlonen werkt zich staande probeert te houden in de chaos van lelijk beton en stof en treurnis. En dan een centrum waar al decennia lang de tijd gewoon stilstaat.

Wie op zoek is naar een betaalbaar wijs hotel is er een beetje aan voor de moeite. Er zijn dure maar vormeloze “klassehotels”, krampachtig moderne Ibissen en schrale pensions waar sinds de jaren ’70 geen pot verf meer werd tegenaan gegooid, laat staan dat de bric-a-brac in de badkamers ooit eens werd opgefrist. Mijn tip: ofwel laat ge het echt breed hangen, ofwel kiest ge voor den Ibis: betrouwbaar in zijn eenvormigheid, geen discussie, min of meer waar voor uw geld.

Reims is niet echt een grote stad, en zeer makkelijk beloopbaar. Het openbaar vervoer ziet er zeer goed geregeld uit, maar echt nodig hebt ge dat daar niet. Alles is ondergedompeld in een laag tristesse en slijtage en krampachtige pogingen om uit het slop van jarenlange verwaarlozing te geraken. Het centrum krijgt alvast goede punten voor het autoluwe karakter ervan: heel wat pleinen en zelfs brede lanen werden aangepakt om ruimte te maken voor terrasjes en voetgangers. Het heeft allemaal iets artificieel, maar er wordt aan gewerkt en het zou wel eens terug een hele fiere fijne stad kunnen worden. Er staan in elk geval voldoende zeer schone gebouwen en dinges enal. En ja, die kathedraal, die is echt redelijk verbluffend. Move over, Nôtre Dame de Paris: dit is toch nog van een ander kaliber.

 

Schoon maat, echt zeer schoon. Zeker een paar uur van uw tijd waard. Blijft dan nog over: een paar uur flaneren in het zonnetje. En al de rest van uw tijd kunt ge best van al spenderen aan datgene waarvoor ge naar hier gekomen zijt: BUBBELS!

In honderden soorten. In dwaze cafeetjes en in superdeluxe Champagnebars. Per glas of per Nebuchadnezzar (15l). In ‘t strogeel, goudgeel en in ‘t zachtroze. Voor uw eten, tijdens uw eten, na uw eten, terwijl ge over uw eten aan het nadenken zijt en terwijl ge denkt dat ge nooit meer gaat eten want ge hebt geen honger meer van het drinken. In onnozel kleine flutglaasjes en in serieus sjieke fluitjes. In bars van een beetje kaka, vol met jonge twintigers die blijkbaar budget hebben om op een vrijdagavond een paar flessen te kraken, en op terrasjes in de zon waar ze u gemoedelijk komen uitleggen dat wat ge aan het drinken zijn twee deuren verder wordt gemaakt.

 

 

Zeker niet te missen: doe een stukske van de Champagneroute. Van dorp naar dorp, van kelder naar kelder. Sommige dorpen tellen misschien maar een 50-tal huizen, en in 15 daarvan zit een Champagneur (ge moet dat niet opzoeken, ik heb dat uitgevonden, denk ik). Overal leest ge dat ge beter eens belt voor ge langsgaat, maar ik zag dat zo gelijk niet zitten omdat ik die mensen hun dag niet wou verstoren gezien ik niet zinnens was om een koffer vol flessen naar huis te tjolen. Ik doe mijn geld liever ter plaatste op, en goede Champagne is hier nu ook weer niet zo moeilijk te vinden.

Ik had wel op voorhand een rondleiding geboekt bij Canard-Duchêne en daar was ik wel content van. Spontane vriendelijke gids, een relatief korte maar zeer informatieve toer van de wijngaard en de kelders, en twee deftige glazen als afronder. Aanraderken. En lekker.

 

En dan: voor ‘t eten. Ewel ja, dat is dus niet evident. De meeste restaurants hebben hun menukaarten sinds de jaren ’70 niet meer gewijzigd. Ge kunt dus echt wel overdrijven met tradities. Zeker als ge reist met iemand die geen varkensvlees eet is dat echt geen evidentie. Zelfs in het begeleidende brood zat spek. En ik zal u nog een goede raad geven: als ik zeg dat ge beter op voorhand iets kunt boeken, dan is dat zo. “Neenee, dat is niet nodig, we zien wel als we daar zijn” is de foute reflex! Er zijn in Reims misschien hoop en al 20 restaurants die echt de moeite zijn, en elke weekend braakt dat station daar ladingen op Champagne beluste reizigers uit en die willen allemaal in dat ene restaurant waarvan Foursquare zegt dat het goed is gaan eten. Vergeet het dus maar als ge niet boekt. Dan hebt ge de keuze tussen de heel lelijke Franse variant van toeristenvallen en … niks eigenlijk. Dus werd het op avond één een soort Turkse snack waar het eten etelijk was maar niet wreed Frans en het interieur volledige uit goedkope plastic was opgetrokken, en op avond twee een berg sla met kaas op toast. Aan de andere kant: who cares als ge voor de lunch net een zalig stuk brood met rijpe truffelbrie hebt binnen geslagen.

Kijk, ik vind: als ge nog niet geweest zijt, dan mist ge iets. Champagne is daar een religie. Ofwel werkt ge in, ofwel voor de business. Er gaat zeer veel geld in om, en het kan al eens blasé uitslaan (alhoewel dat veel minder het geval is dan ik had gevreesd). Maar er is vooral zeer veel liefde voor wat toch een excellent product is. Het is passie en drama en het maakt een mens gelukkig. Ge hebt er ‘s anderendaags geen koppijn van. Het is niet goedkoop, maar het blijft geluk in een glas. Zelfs ontdaan van alle fratsen en glitters en krullewieten blijft het meer dan de moeite waard.

Ge moet dat gewoon ook eens doen. Een beetje voorbij de vergane glorie kijken, met een uitgestreken gezicht – alsof ge heel uw leven niets anders hebt gedaan – een fles Bollinger bestellen en naar elkaars gezicht zitten grijnzen terwijl ge klinkt en denkt “fuck it, ik ben een gelukzak!”.

Posted in Congé, Eten en Drinken, Reizen | Tagged | Leave a comment

Die Atheïsten toch…

Het vrijzinnig fundamentalisme ondergraaft de samenleving, zegt die mens van Doorbraak. Ik post het artikel op mijn Facebook en vat het samen als: zever in pakskes. Waarop iemand mij vraagt om te verduidelijken waarom ik dat zeg. En ik begin te typen. En na anderhalf blad over de eerste drie zinnen moet vaststellen dat het zelfs nog erger is dan ik dacht na een eerste lezing. En dat ik echt op elke zin in dat stuk commentaar heb. ‘t Is uiteindelijk een vijftal bladzijden geworden. Ik kan mij voorstellen dat ge geen goesting hebt om het allemaal te lezen. Om u de tijd te besparen: de conclusie is dat het wel degelijk zever in pakskes is.

Ik zal beginnen met de commentaar: “Hoogstens een niet-atheïstische opinie, een mening gelijk een andere”. Zoals ik al zei: het is niet omdat het een mening is dat het geen onzin kan zijn. Sommigen mensen zijn van mening dat de aarde plat is, bijvoorbeeld. Een mening heeft op zich weinig waarde als je niet kan aantonen dat ze ergens op gebaseerd is. Anders is het gewoon cafépraat. Soms is het erger dan dat. Dan worden mening geuit om bewust schade toe te brengen. Dat zijn dan al helemaal geen “meningen zoals een andere”. Ik ben trouwens van mening dat ik mensen die voor Doorbraak schrijven per definitie niet vertrouw. Zo bekrompen ben ik wel.

Wat het artikel betreft – hou u vast want ik heb wreed veel geschreven.

Het begint al bij de titel: “Het vrijzinnig fundamentalisme ondergraaft onze samenleving”. Het vrijzinnig fundamentalisme … ik zit me nu al een paar uur af te vragen wat hij daarmee bedoelt. Op zich een redelijk contradictorische term. Ik groeide op in de “Vrijzinnige Kerk” (waar hij het verder in het artikel over heeft). Wij hadden daar ook een clublied. Niet “De Vlaamse Leeuw” waarin oeverloos met klauwen en tanden en God en volk wordt gezwaaid:

Hij strijdt nu duizend jaren voor vrijheid, land en God; En nog zijn zijne krachten in al haar jeugdgenot. Als zij hem machteloos denken en tergen met een schop, Dan richt hij zich bedreigend en vrees’lijk voor hen op

Ik heb dat moeten opzoeken want ik word onterfd als ik dat van buiten zou kennen, zo erg is dat bij fundamentalistische vrijzinnigen!

Ons clublied gaat als volgt:

De gedachten zijn vrij. Wie raadt ze daarbinnen? Zij dansen voorbij Als nacht’lijke schimmen Geen mens kan ze naken Geen jager ze raken Laat wezen wat zij: De gedachten zijn vrij!

Ik erken ten volle de kneuterigheid van de tekst, maar als uw clublied het heeft over het belang van vrij gedachtegoed, dan lijkt het me nogal moeilijk om fundamentalistisch te zijn, nee?

Enfin, we moven on, want ik ben al een half blad bezig over zijn eerste zin. En zie, ik stoot zowaar op een punt: “Een verbod op besnijdenis bij jongens en meisjes is de ideale manier om een ongewenste religieuze groep, de moslims, weg te jagen”. Joepie, toch ene die het zegt!  Waarna hij mijn oh-kijk-een-zinnige-opmerking-moment onmiddellijk weer onderuithaalt door er “En tegelijk helpt het om de radicaal vrijzinnige agenda door te duwen.” achter te schrijven.

Ten eerste: tuurlijk wrijven fans en vrienden van het Vlaams Blok in hun handen. Alweer een stok om moslims mee te slaan, alweer een reden om mensen tegen elkaar op te zetten. Het is niet omdat ik de analyse deel (religieuze gebruiken waarbij iemand een stuk van zijn vel inlevert nog voor hij zelf iets over zijn vel te zeggen heeft, ik ben daar geen fan van) dat ik het eens ben met de oplossing (Alle moslims buiten! Bij voorkeur met intact pietje, dat moeten ze dan maar elders laten verzagen!). Maak van mij geen racist of ik ga wreed lastig worden.

Ik denk gewoon dat we daar als maatschappij toch eens over mogen nadenken. Is dat nog van deze tijd? Wat is het alternatief? Gaan mensen niet ondergronds na een verbod en wat zijn daarvan de consequenties? Is al dat verbieden niet een beetje overdreven en kunnen we ook in alle rust en redelijkheid met elkaar praten? Ik zie niet in wat dat met het doorduwen van een radicaal vrijzinnige agenda te maken heeft.

Dat soort dingen evolueert immers. Voortschrijdend inzicht enal. Ook bij ons. Een voorbeeld daarvan is alweer te vinden bij Meneer Wikipedia:

“Als enig land in West-Europa zijn ‘acceptabele lijfstraffen’ in Groot-Brittannië nog toegestaan. Met name de Engelse (privé)-kostscholen zijn er bekend om. Toneelstukken, films en televisieseries die daaruit zijn voortgekomen geven de indruk dat veel Britten hun schooltijd hebben doorgebracht bij sadistische schoolmeesters. Sinds 1986 verbiedt de Britse wet lijfstraffen op openbare scholen.”

Ge leest dat goed: 1986. Soms denk ik dat we hier niet zo hoog van onze morele toren moeten blazen als we andere mensen de les spellen.

Blijft nog de vraag wat die man met “radicaal vrijzinnige agenda” bedoelt. Als die er al is had ik hem graag eens gezien want ongetwijfeld zou ik het er 99% mee eens zijn. De situatie is niet meer wat ze was toen ik opgroeide. In de Westfluuten in de jaren ’70 had de pastoor nog redelijk veel te zeggen. De nonnen stonden in de jaren ’50 bijna huilend aan de rokken van mijn grootmoeder te trekken toen ze haar oudste dochter bij die bende sadisten weghaalde om ze naar het toenmalige pas opgerichte Rijksonderwijs te verkassen. Ik denk dus dat het maar best is dat de vrijzinnigen een eigen agenda hebben. En dat ze die in deze tijden heel goed in de gaten houden, want al wat de laatste decennia met veel zorg werd opgebouwd staat langs alle kanten onder druk. Omwille van – Tarataratara!!! –  het geloof. Al die geloven hebben namelijk ook een agenda. En met die agenda’s ben ik het grotendeels oneens.

Kijk, drie zinnen ver en ik bedenk mij nu al dat het te lang is voor een Facebookpost dus zal ik maar op mijn blog smijten.

Wat zegt die verstandige mens over besnijdenis, dan? Iets over IJsland als onbetwistbaar moederland en smeltende sneeuw in Vlaanderen. Nooit echt gemerkt dat IJsland opeens trendsetter is geworden (jammer, misschien) maar ik wil die mens op zijn woord geloven. Vanaf nu wordt alles wat in IJsland wordt rondgetoeterd onmiddellijk door het parlement gejaagd. No problem. Ik feliciteer de man ook met zijn waarlijk bewonderenswaardige vaststelling dat we over besnijdenis bij vrouwen kort gaan zijn, wegens mensonwaardig.

Dan zegt hij “De vraag is of dat ook bij mannen zo is. Het lijkt me moeilijk dat proefondervindelijk vast te stellen”. Bof, ik zou zeggen: als het ergste wat u tijdens een leven van religieuze indoctrinatie overkomt (grapje!!) een stuksken vel van uw pietje snijden is, dan vind ik het allemaal nogal meevallen en zou ik zeggen: maakt daar zo geen spel van, er zijn andere katten te geselen. Ik zeg niet dat ik het een briljant plan vind, en ik zou liever zien dat je zoiets zelf kan beslissen als je daar klaar voor bent. Om daar nu maar meteen het kinderrechtenverdrag bij te halen, kweenie, misschien wat overdreven.

Wel is het voor mij duidelijk dat je, zoals meneer zegt, je een gebod van God niet boven de wet kunt stellen. Als in “NOOIT”. Geloof is namelijk een bijzonder kwalijke adviseur als het op wetgeving aankomt. Ik zou zelfs zeggen dat het een slechte adviseur is in om het even wat, maar hé, de gedachten zijn vrij en zolang ge daar geen andere mensen mee lastig valt zal het mij wel redelijk wreed erg worst wezen.

Helemaal ik-ben-van-mijn-stoel-gevallen werd het bij “Ik wacht tot de eerste geradicaliseerde vrijzinnige stelt dat de kinderdoop de integriteit van het kind aantast”. Ewel ja, ik zal daar maar meteen voor uitkomen: ik ben zo’n “geradicaliseerde vrijzinnige”. Ik ben daar tegen. Niet dat ik er wreed van heb afgezien, en het hoort ook absoluut niet thuis in een discussie over fysieke integriteit. Ze kappen wat koud water over uwe kop en dan zijt ge – willen of niet – voor eeuwig lid van hun clubje. Ik vind dat onredelijk. Ik wil geen lid zijn van hun clubje. En hadt ge mij dat op mijn 18de gevraagd, dan had ik eens meewarig staan grijnzen. Maar nu ben ik dus voor eeuwig bezoedeld. Last dat ik daarvan heb, echt serieus… Enfin, wat ik wou zeggen is dit: Als hij al zo lang zit te wachten, dan zit hij waarschijnlijk op een verkeerde plek te wachten. Want veel vrijzinnigen vinden dat een smerige truc om hen met een lidkaart op te zadelen die ze niet willen. Dus ja, ik vind dopen van kinders oneerlijk en flauw. Maar doe vooral verder want ach ja, er zijn erger dingen. En stel u daar vooral geen vragen bij, want dan komt die fundamentalistische aard van de vrijzinnigen weer boven.

En dan komen we stilaan tot de kern van dit gewauwel. Ziet daar aan den einder: een atheïstische maatschappij met fundamentalistische vrijzinnige trekjes!! De grote samenzwering van extreem rechts en de atheïsten!! Die niet-gelovige honden toch. Verlies ze drie minuten uit het oog en ge hebt het vlaggen: “wordt straks elke uiting van religie in het openbare leven verdacht of verboden?”. Ik vraag mij echt af of die meneer ooit al eens een atheïst van dichtbij heeft gezien. Laat staan een fundamentalistische vrijzinnige. Dat is het discours waarvan ik plat over de grond wil rollen van het lachen, als het al zo triestig niet was. Want wie is hier nu mensen tegen elkaar aan het opzetten, eigenlijk?

Over de financiering van erediensten, dan. Van mij mag dat behouden worden op voorwaarde dat er openbare controle op gehouden wordt. Dus ja, ge moogt uw moslimkindje naar de zondagsschool sturen, maar niet om het te leren dat Darwin een charlatan was. Darwin is mijn maat. De werking van lekenconsulenten, Imans, pastoors etc. is op veel plaatsen een voorbeeld van goede gemeenschapswerking. Als die mensen daar absoluut een beeldeken of een gebedje bij willen doen: ieder zijn meug! De gedachten zijn  vrij, maar dat ge kent ge ondertussen al. Onder leerkrachten zedenleer was dat trouwens destijds (toen ik nog fysiek in de vrijzinnige kerk – thuis – woonde) ook een steeds terugkerende discussie. Ik denk dat ik eerder voorstander ben van religieus onderwijs in alle openbaarheid dan van het gewoon van de scholen weg te halen en geen enkel inzicht meer te hebben in wie wat allemaal wordt wijsgemaakt. Ik wil daar zelfs voor meebetalen. Eigenlijk is dat wreed schoon van mij, we moeten daar eerlijk in zijn.

En net toen ik dacht “nu komt het!”, kwam het.

Met hetzelfde argument waarmee je besnijdenis van jongens verbiedt, wordt het recht op abortus en euthanasie grondwettelijk vastgelegd?

Ik was er al van zin één op aan het wachten. Smijt eens een discussie dood. Al die ongelovige fundamentalistische vrijzinnigen die niets liever willen dan dat ge allemaal uw kindjes aanraadt om euthanasie te vragen als ze een buis op hun rapport hebben? Ik vind dit stuk van zijn tekst zo aanmatigend dat ik zelfs kwaad van word. Het minimaliseert het afschuwelijke lijden van de patiënten en de integere manier waarop men daarmee probeert om te gaan. Woest word ik daarvan, van zo’n vergelijking.

Zelf ben ik – of course, hoe zou het anders kunnen? – pro abortus en pro euthanasie. Bij abortus zelfs zonder vragen. Elk jaar een nieuwe? Dan moeten we misschien eens praten over degelijke anticonceptie, of kijken of er andere dingen aan de hand zijn. Want niemand laat zoiets voor zijn plezier uitvoeren. Maar weigeren? Nooit. Ge moogt niet. Ge hebt daar niets aan te zeggen. Het zijn potverdikke uw zaken niet.

Voor alle duidelijkheid: als de arts dat zelf niet ziet zitten, dan begrijp ik dat. Dan verwijst hij maar door. En nee, ge moet niet meer afkomen als ge zes maand ver zijt. Maar dat heeft de wetgever allemaal al netjes geregeld. Hij is toen zelfs zo moedig geweest om een gelovige koning een duwtje te geven. Ik wijk af (ik heb zelfs een hele lap tekst weggesmeten omdat ik te kwaad werd).

Het is een non-argument om die dingen op dezelfde hoop te gooien. Trouwens, als gij van uw geloof geen euthanasie moogt vragen, dan hoop ik vooral dat ge nooit in de situatie gaat komen dat ge daarmee geconfronteerd wordt. Van mij moet ge niet, echt niet. Van mij moogt ge uw van god gegeven leven tot uw allerlaatste snik uitzweten want ge verzamelt blijkbaar veel extra punten in de hemel voor al uw lijden. Ik begrijp die keuze niet, maar als het de uwe is zal ik ze respecteren en ook daarvoor mee betalen, opdat ge tot de laatste seconden van uw bestaan omringd moogt zijn door goede zorgen. Met plezier zelfs, en met veel liefde.

En dan zegt die mens: moesten abortus of euthanasie religieus voorgeschreven worden, het was al lang verboden. Abortus en euthanasie zijn religieus voorgeschreven: ge moogt niet, potverdekke, en hel en verdoemenis enal. Gelukkig wonen wij in België, het land dat nogal vaak met de racistische term Apenland wordt gelabeld, maar dat gelukkig al jaren en jaren een wettelijk kader heeft voor abortus en euthanasie. Waar het geloof zich sjans niet mee te moeien heeft. Soms, heel soms, ben ik trots op mijn land.

Meneer emmert ondertussen rustig verder:

“Ik vind dus niet dat we ‘religieuze tekens’ uit het straatbeeld en officiële diensten moeten verbannen om tegemoet te komen aan de onverdraagzaamheid van enkelen.”.

Ik vind dat ook niet, zolang ik niet op zijn Amerikaans op een bijbel moet zweren of zo. Dat van die enkelen zou overigens al eens ferm kunnen tegenvallen: in België is ruim 40% van de bevolking niet-religieus. Nog iets waar ik eigenlijk wel trots op ben. Om ze meteen allemaal weg te zetten als “onverdraagzamen” is er misschien ook wel een klein beetje over.

Op dit punt gekomen dacht ik: ok, nu hebben we het allemaal wel gehoord zeker? Maar kijk: er is nog meer ruimte voor stompzinnige “meningen”. Zoals deze:

De vrijheid van godsdienst dreigt de facto vervangen te worden door een plicht tot neutraliteit. We zijn het er allemaal over eens dat het niet kan dat we een bepaalde levensbeschouwing verplicht maken in ons land. Wel ik wens ook niet verplicht te worden om me in het openbaar te gedragen als een vrijzinnige (wat dat ook moge zijn).

Ik vraag mij dat ook af wat dat moge zijn, u openbaar gedragen als een vrijzinnige. Zou dat zeer doen? Meent die mens dat nu echt? Wie denkt hij wel dat we zijn?

De kracht van ons maatschappijmodel is dat we aanvaarden van elkaar dat we andere religieuze denkbeelden hebben, maar dat we toch bij elkaar horen.

Kijk, dat is nu eens helemaal mijn gedacht se, alleen zou ik dat woord religieuze daar niet tussen laten staan. Zo fundamentalistisch ben ik wel, dat er ook mensen zijn met ideeën over de maatschappij zonder dat die daarbij absoluut religieus moeten zijn.

Volgt nog wat gezwam over vrijzinnige fanatici en anti-islamvoelenden (Eén strijd! Of nee, toch niet) die tegen levensbeschouwelijke diversiteit zijn (wie zijn die mensen toch waar hij het voortdurend over lijkt te hebben?)

  • Alsof je enkel een goede Vlaming, Belg of Europeaan kan zijn als je vrijzinnig bent. Natuurlijk niet, waar haalt hij dat? Precies of er zijn geen vrijzinnige klootzakken en geen gelovige goede mensen. Volgens mij heeft die meneer ergens een trauma opgelopen, dat kan echt niet anders.
  • Ik vraag aan de Open vld, sp.a en Groen, het recht om gelovig te zijn, altijd en overal. ’t Is al goed, ge moogt. Op voorwaarde dat ik ook mag zeggen dat ik er nogal op sta om niet gelovig te zijn.

En zoals altijd zit het venijn in de staart:

En voor wie denkt dat het atheïsme of de vrijzinnigheid superieur is en mensen behoedt voor de religieuze onderdrukking, ga eens naar Noord-Korea, waar in naam van het atheïsme gelovigen vervolgd worden. Geen enkel levensbeschouwing is vrij van zonden.

Nu de grote H blijkbaar niet meer volstaat om een discussie plat te slaan, staat er gelukkig een andere maffe dictator klaar. En die zou dan een atheïst moeten voorstellen. Dat geen enkele levensbeschouwing vrij is van zonden, daar ben ik nog niet zo zeker van. Ik zal eens iets zeggen dat ik misschien beter eerst zou opzoeken, maar als ik zeg dat het een mening is, is het misschien gepermitteerd om het zonder bewijsmateriaal toch in de groep te gooien. In de hele geschiedenis van de mensheid zijn er nul gevallen gekend van mensen die op grote schaal misdaden hebben gepleegd in naam van het atheïsme. Nul de botten. Dat er misdaden gepleegd zijn door atheïsten zegt daar niets over. Probeer dat eens te zeggen over katholieken of moslims. Dat gaat u niet lukken. Ha!

Mijn korte samenvatting van het artikel blijft voor mij overeind: zever in pakskes, dat hele artikel.

Posted in Tleven | Tagged , , | Leave a comment