Niets

Als al uw professionele mensen het zeggen moet het wel waar zijn: er is een probleem met zingeving. Er is er namelijk geen. Niet in geloof (spaar mij daar van), niet in gezin (heb ik niet), niet in familierituelen (zijn er amper), niet in sociaal engagement (durf ik niet), niet in een hobby (heb ik niet).

Wat rest is leegte. Meestal deugddoende leegte, daar niet van. Als uw kinders bleiren ben ik blij dat ik er geen heb. Als ik op straat koppels zie ruzie maken ben ik blij dat ik mij daar niet mee moet bezig houden. Als ik verhalen hoor van hoe broers en zussen elkaar het leven zuur maken ben ik blij dat ik alleen ben. Na een drukke dag op het werk ben ik meestal dolgelukkig dat ik op mijn eiland kan kruipen. Alleen. Bij mezelf. Waar niets of niemand mij kan raken. Waar niets of niemand mij raakt. En dat is het probleem.

Ik lijk steeds meer afstand van de dingen te nemen. Materieel is dat al een hele tijd bezig: opruimen, weggeven, weggooien. Maar ook emotioneel is dat realiteit. Oprechte connecties aangaan met anderen is lastig, ze onderhouden onmogelijk. Steeds verder afdrijvend, me steeds meer afvragend waarom eigenlijk? Waarom mag ik niet gewoon in mijn kartonnen doos kruipen, deksel dicht, tape errond, kelderberging (niet mijn kelder, daar wonen nog steeds griezelige beesten), weg ermee.

Het zou allemaal zo triestig zijn als ik het nog de moeite zou vinden om triestig van te worden. Niet echt, eigenlijk. Ik stel vast, dat is alles. Het ideaal is steeds opnieuw hetzelfde: leegte, stilte, niemand die nog iets van mij verwacht, niemand om teleur te stellen, niemand om verdriet te doen.

Wat maakt jou enthousiast? Waar krijg je energie van? Wat zou je graag willen doen? De professionele mensen stellen de juiste vragen, maar het enige antwoord dat ik kan verzinnen is: niets.  Helemaal niets.