Hoogtepunten van de maand – oktober – #projectblogboek

Oktober , dat is dus weeral voorbij. Dat het veel te rap gaat, dat.

In elk geval was het de maand waarin ik weer begon te bloggen. Ik deed dat anders ook wel nog eens, maar meestal dan via notities op Facebook en zo (wat me eraan doet denken dat ik die hier nog eens ga proberen tussen te proppen), of gewoon in’t geniep. Enfin, toen wees zij naar haar en opeens ontplofte het internet en kon ik niet rap genoeg naar de boekenwinkel crossen. Ik niet alleen, duidelijk, want je struikelt zowat over de #projectblogboek’s van zodra de deur naar Blogland open gaat. Maar ‘t is geestig, en een oefening in regelmaat en discipline.

Oktober was nochtans niet goed begonnen. Een uit de hand gelopen keelontsteking en een vieze infectie bovenop een andere vieze infectie zorgen voor een paar dagen infuusliggen in het ziekenhuis en een week bekomen van de overdosis antibiotica, maagbeschermers en voltaren waarmee ze in dat soort instellingen gul omspringen. Nooit meer een vierpersoonskamer voor mij, ik slaap nog liever buiten. Maar voor de rest: veel lieve verplegers en nog veel lievere bezoekers.

Op werkgebied was het eerder hectisch te noemen. Nu we hier een beetje semi-stuurloos zitten te werken (hele grote reorganisatie) valt er niets meer te coördineren maar komen de flarden werk met horten en stoten en soms allemaal tegelijk binnen. ‘t Is veel ad hoc gepruts en soms echt een pest om alles rond te krijgen, maar het is wel fijn dat je op het einde van de dag een massa gerief van de to-dolijst mag kappen. Probleem: als je zoals ik van nature al een beetje een chaoot bent, dan is het erg moeilijk om het overzicht te houden. Als je dan ook nog eens een chaoot bent die nog steeds herstellende is van spoken in het hoofd, dan is dat dubbel zo lastig. Ik vergeet dus dings, en dan krijg ik daarvoor vooral van mezelf op mijn kop. Maar daar heb ik dit weekend een truukske voor geleerd.

Want dit weekend had ik zowat de allercoolste couchsurfers ter wereld op bezoek. Helen en Altaf wisten met gemak het stamcafé in te palmen, mijn vrienden te charmeren en mij helemaal in te pakken. Toen het over “inner critics” ging, vertelde Helen me dat ze daar een goede methode voor had. Ze gooit ‘s morgens vastberaden het duiveltje op haar schouder de vuilbak in spreekt hem (het is een hem, dat is zeker!) vermanend toe: “I don’t know where you are going, but it’s not going to be with me!”.  In het Iers, en doorspekt met de nodige Fucks klonk dat nogal indrukwekkend.

Oktober in een paar woorden: schrijfkrampen, vieze beesten en duiveluitdrijvingen. Meer moet dat niet zijn.