Na tien jaar houdt uw, mijn en iedereens favoriete stadsblog er mee op. Dat is een beetje triestig. Zelf sloot ik bij het clubje aan eind 2009 en ik heb in die jaren zo’n 50 artikels geschreven. Met opstootjes, zoals dat wel vaker gaat hier.
Het einde zat er al een tijdje aan te komen. Wat ik altijd de troef vond – de persoonlijke insteek van mensen die ook echt iets gaan eten waren in dat leuke restaurantje of die met hun kindjes ook effectief een voorstelling hadden meegemaakt – leed de laatste tijd een beetje aan bloedarmoede. Als te weinig mensen tijd en goesting hebben om werk te steken in iets anders dan zuivere aankondigingen, dan is de meerwaarde al snel weg. Andere kanalen brengen dat soort nieuws sneller en compacter. Alle heil aan de planners die in tijden van artikelschaarste toch hun best deden om afwisselende berichten te plaatsen, maar ook ik was al een tijdje geen dagelijkse lezer meer. En dat piekte toch een beetje. Schuldgevoel, ook, omdat ik elke dag in de redactiemailbox tientallen artikelsuggesties zag van mensen die het met nadruk bijzonder leuk hadden gevonden mochten we rond hun activiteit iets brengen. Om het dan vervolgens niet op te pikken.
Ik begrijp de beslissing van de redactie. Alles verandert op tien jaar. Het is een klein wonder dat ze het zo lang op zo’n vriendschappelijke maar ook professionele manier hebben volgehouden.
Zo’n wijze, lieve mensen dat er daar aan meewerkten. Zoveel eerlijkheid en oprechtheid en ernstige goede bedoelingen. Zoveel grapjes achter de schermen van het virtuele redactiekot. Zoveel compleet vrijwillige inzet en deontologie. En zoveel mooi geschrijf en massa’s tips over wat er leeft in deze stad.
Gentblogt deed me Gent opnieuw ontdekken. Ik keek met andere ogen naar wat er zich allemaal afspeelde. Ik sprak met mensen die ik van haar nog pluimen kende om er een artikeltje uit te puren en ik kon nergens meer komen zonder mij de vraag te stellen of andere inwoners hier misschien ook een boodschap aan hadden. En het gaf een oude liefde een nieuwe impuls: schrijven. Iets wat ik altijd graag gedaan had maar nooit van verwachtte dat iemand wat ik schreef zou publiceren. En dat ik er vervolgens meestal nog een paar fijne reacties over zou krijgen. Alleen al daarvoor: merci!
Merci ook aan de fijne mensen die ik er leerde kennen. Vooral daaraan, eigenlijk. Jullie zijn een geweldige inspiratiebron en verdienen alle lof dat nu met emmers tegelijk naar jullie hoofden geslingerd wordt. Merci, merci, merci.
xxx
Licht Geschift 
😉 mooi verwoord!