Overleefd, nipt.

Maandag ging out of the blue de telefoon. Of ik thuis was, dit weekend? En of hij zaterdag kon langskomen. Alleen.Milde hartaanval.

Het werden slapeloze nachten, maar dat is niet erg want ik slaap al weken amper. Tegen donderdag was ik gewoon opgebrand, en dus werd het een halve dag verlof. Vechtend tegen de paniek die me bij elk bezoek overvalt, proberend om de verwachtingen laag te houden en mijn hoofd intact. Tegen vrijdagavond op van de stress, compleet kapot en in tranen. Elke keer weer diezelfde mentale veldslag, dezelfde vragen, dezelfde twijfels.

En toen gebeurde wat zo onverwacht was. We liepen na het eten samen even door de stad, arm in arm, lachend en zeverend en duidelijk van elkaars gezelschap genietend. En toen sprak hij volgende woorden: “Ik ga zo lang niet meer wachten, ik wil je vaker zien”.

‘t Is best dat het daarna nog druk werd omdat ik morgen voor collega M. ga cateren. ‘t Is best dat ik kalmeer van erwten pureren en tapenade mixen en taarten bakken.Want ik kan u verzekeren dat het er weer niet nevenst is. Een hart dat compleet in overdrive gaat, en een urenlang gevecht tegen de onvermijdelijke huilbuien. Zou het, deze keer? Zou ik durven hopen dat hij woord houdt? Zou het eindelijk zo ver zijn dat ik hem heb teruggevonden en dat ik kan starten met het oplappen van eindeloos oud zeer en verdriet?

Ik zie u zo graag, pappa.